Het afscheid in beeld

Foto's van een uitvaart bieden troost en helpen bij het rouwproces

“Toen mijn moeder overleed, rekenden we aanvankelijk op een neef als fotograaf. Toen die aangaf toch liever 'gewoon' aanwezig te willen zijn moest er last-minute een ander gevonden worden. Dat werd Perla Michiels.

Ze kwam, moest zomaar haar weg vinden in onze grote en nogal rommelige familie, maar was vliegensvlug toch steeds weer “where the action was”, getuige de foto’s die ze maakte. Ze 'zag' meer dan menig aanwezige! Toch was haar alom-aanwezigheid nooit storend. Dat viel me des te meer op omdat ik nog maar enkele maanden tevoren mijn man verloor. De daarbij ingehuurde fotograaf was voor mij soms echt een storende factor. Vooral tijdens de kerkdienst.

Sterker nog was het verschil tussen beide professionals toen ik hun werk moest beoordelen en er een album van laten maken. Waar de één mij de opdracht gaf ongeveer 40 foto’s te kiezen uit de ruim 400 kiekjes die hij per digitale link toestuurde, nodigde Perla me uit om langs te komen in haar werkruimte. Ze had zelf al een eerste ontwerp samengesteld en bood ons alle ruimte en tijd om veranderingen aan te brengen. Vooral opvallend is de sfeer van haar uiteindelijke album. Inderdaad, een album met sfeer: variatie in opnames, spelen met scherptediepte, bijzondere accenten, opvallende personen en momenten, terwijl het geheel toch een goede reportage van de gebeurtenis weergeeft.

Tenslotte nog een warm pleidooi voor de persoonlijke aandacht van Perla tijdens en na de uitvaart, haar opstelling  als professionele buitenstaander die je toch in no-time het gevoel gaf dat ze erbij hoorde. Belangstellend en hartelijk zonder opdringerig te zijn. Kortom: achteraf ben ik blij dat mijn neefje liever bij zijn vader bleef zitten!”

In het leven worden veel gebeurtenissen door middel van foto’s vastgelegd. Dus waarom deze ingrijpende gebeurtenis niet? Zelf kom ik uit een traditie dat dit ongewoon was, maar soms moet je met een traditie breken. 

Ik ben in gesprek gegaan met Perla en heb haar gevraagd of ze een fotoreportage wilde maken. Ze kreeg alle ruimte van mij om tijdens de dienst in de kerk en de teraardebestelling foto’s te maken. Ik heb van niemand een wanklank gehoord. Ze was aanwezig, maar je zag haar niet. 

Ze heeft een prachtig fotoboek samengesteld. Tijdens de uitvaart heb je als naaste zoveel aan je hoofd en ontgaat je veel. Het fotoboek geeft een heel goed beeld hoe de dag is verlopen. 

Mijn verstandelijk gehandicapte zoon is o.a. heel visueel ingesteld. Hij heeft in het begin het boek overal mee naartoe genomen. Voor hem was het een manier om over zijn vader te praten. 

“Een fotoreportage van een uitvaart: dat doen we toch niet?! We hebben al zoveel mooie foto’s”.

Dat was mijn eerste reactie, maar na een nachtje slapen dacht ik er anders over. De ‘dood’ hoort ook bij het leven.

Wat ben ik nu dankbaar dat ik het heb laten doen!

Ik had wel als wens dat de fotograaf niet de aandacht zou trekken tijdens de uitvaartdienst en dat is heel goed gegaan. Ik heb helemaal geen fotograaf gezien of gehoord tijdens de uitvaartdienst.

Het eindresultaat is een prachtig album geworden, waar we dankbaar in terugkijken op een waardig afscheid. Dat de ‘dood’ bij het leven hoort, komt helemaal tot uiting. Ik zou het iedereen aanbevelen. Niet alleen als herinnering maar ook voor de rouwverwerking. Dank je wel Perla!"